Dziwne uczucie, gdy twoje ciało śpi, ale umysł nadal jest obudzony. Widziałam swoje ciało oparte o jakieś drzewo. Tak jak mówiłam, dziwne uczucie, ale powinnam się już przyzwyczaić, zwłaszcza, że też będę sama się z tym borykać. Usłyszałam szelest. Zza krzaków wyszedł wilk, przestraszona nie zdążyłam mu się nawet przyjrzeć, a od razu próbowałam potrząsnąć swym ciałem. Nie mogłam go dotknąć, musiałam poczekać aż się obudzę. Miałam ochotę się zabić, ale wiedziałam, że śmierć i tak zaraz mnie dopadnie.
Otworzyłam oczy, poczułam, że jestem spocona.
- O...Oł...- mruknęłam zanim wszystko sobie przypomniałam i zauważyłam wilka. Stałam się tym samym co on. Spostrzegłam zawahanie, pewnie nie spodziewał się, że też mogę stać się wilkiem. Ale czy zwierzęta też czują zdziwienie i tak dalej? W sekundę zamiast groźnego wilka stała dziewczyna o jasnych włosach patrząca na mnie z lekkim uśmiechem.
- Chodź...-mruknęła i odwróciła się na pięcie. Zamurowało mnie. Nie rozumiałam co się dzieje, a pustka w głowie po utracie pamięci nadal mi przeszkadzała. Kim ona jest i o co chodzi? Odsunęłam się jak najdalej. Westchnęła.
- No chodź, nie widzisz, że jesteśmy takie same? Chodź, pokażę ci innych.-powiedziałam. Zaczęłam za nią iść, gdyż zżerała mnie ciekawość, ale dla bezpieczeństwa nie zmieniłam się w człowieka ani na sekundę. Spróbowałam zerknąć w przyszłość, ale jedyne co udało mi się zobaczyć to uśmiechy wielu osób. W moim sercu pojawiło się pragnienie poznania właścicieli tych uśmiechów, chciałam ich poznać i zacząć żyć. Ciężko było nie mieć wspomnień od paru godzin, gdyż to tak jakby się nie żyło, ale ta wizja próbowała mnie popchnąć do przodu, dlatego zaryzykowałam i przemieniłam się w ludzką postać.
Harumi?c;
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz